Geloof in wat je zaait

Een kind van 4 maakt een tekening die per definitie uniek en mooi is. Of het geeft onbekommerd een tussen-de-schuifdeuren-voorstelling waarvan het publiek geniet. Kijk wat ik kan! En ik laat het zien!

Opgenomen in het systeem van school, tv, vriendjes, familie en de combinatie van dit alles, een systeem dat vergelijkt en bekritiseert, raken we deze onbevangenheid gaandeweg kwijt.

We leren wat onveiligheid is en leren onszelf te beschermen tegen afwijzing door een koppeling te maken tussen comfort-zone en (on)veiligheid. Ontstaat er (later in het leven) een onveilige situatie, dan ligt terugschakelen naar de comfort-zone voor de hand.

Het is een reflex. We zijn ons er vaak niet eens meer van bewust. We zijn voorzichtig geworden om onszelf, en wat we maken, te laten zien. We presenteren pas iets als het veilig lijkt. Perfectionisme ligt op de loer. Fouten maken leidt immers tot afwijzing of correctie (in het onderwijs helaas nog steeds een leidend principe). En dat moet voorkomen worden.

Eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat ook ondergetekende hieraan lijdt.

Het vervelende is dat we daar niet verder mee komen. In deze tijd van voortdurende verandering, moeten we juist dagelijks kunnen op- of doorschakelen.

Wees als een kunstenaar

Wat mij heeft geholpen is om te kijken naar kunstenaars.

Een kunstenaar heeft zijn onbevangenheid weten vast te houden. Hij laat zichzelf zien. Hij of zij maakt iets en gelooft daarin. Punt. De eventuele kritiek, zet geen rem op het creatieproces.

Ondernemerschap vereist ook een vorm van kunstenaarschap. Samen met collega’s een organisatie blijven vormgeven ook. Zonder creativiteit geen succes. Ik geloof dat we met deze kunstenaarshouding verder kunnen komen. Je moet jezelf er in smijten.

Met andere woorden: dek je niet onnodig in tegen eventuele kritiek maar zet je onbekommerd in voor wat je te bieden hebt. Geloof erin. Dat voelen mensen. En als je het goed doet, dan valt hun mond open, alsof zij staan voor een meesterwerk van Van Gogh.